Afscheid na 45 jaar Sophia

Na maar liefst 45 jaar werkt senior kinderverpleegkundige Simône Roord haar laatste dienst in het Sophia Kinderziekenhuis. Een tijd waarin de zorg compleet veranderde. Voor alle inzet tijdens haar lange diensttijd kreeg ze onlangs een koninklijke onderscheiding. Simône: ‘Dat had ik nooit verwacht; het is echt een kroon op mijn werk!’

De reden waarom Simône kinderverpleegkundige geworden is? Lachend: ‘Nou, ik had niet de beste motivatie. Ik woonde thuis en had hele strenge ouders. Dus ik wilde graag het huis uit. In die tijd moest je verplicht in de verpleegstersflat wonen als je de verpleging in wilde. Dat leek me een tof idee.’

Zusterflat

Zo begon ze haar opleiding in het oude Sophia aan de Gordelweg en trok ze in de bijbehorende zusterflat. ‘De flat werd ook de Hunkerbunker genoemd door de bewoners van Schiebroek. Omdat er allemaal leuke, jonge meiden woonden.’

Leukste baan

Goede motivatie of niet, de beroepskeuze bleek een schot in de roos. Simône: ‘Ik werk hier nu al 45 jaar; kennelijk is het wel geweest wat ik zocht. Ik vind echt dat ik de leukste baan heb gehad.’ De eerste 25 jaar stond ze aan het bed, daarna werd ze leidinggevende, regieverpleegkundige en senior zorg. ‘Een ontzettend intensieve baan, met af en toe best veel stress. Maar er zijn voor patiënten en ouders op de momenten dat ze het nodig hebben, vind ik nog steeds een van de leukste dingen.’

Wereld van verschil

In die 45 jaar is de zorg totaal veranderd. Simône: ‘Vroeger deden we alles op papier, nu alles met de computer. En ziektes waar kinderen vroeger aan overleden, kunnen nu genezen worden.’

Maar het grootste verschil zit ‘m in de rol van ouders. ‘Vroeger brachten ouders hun kind naar ziekenhuis en moesten ze na het opnamegesprek weer naar huis. Ze kwamen een paar uurtjes op bezoek en mochten dan niets doen aan de zorg voor hun kind. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, toch? Nu zijn de meeste ouders er 24 uur per dag. En hebben ze vaak ook veel meer kennis over de aandoening van hun kind. Ouders worden nu gezien als medelid van het behandelend team.’

Ontslagbrief

Ze was de eerste vrouw op de afdeling die bleef werken na de geboorte van haar oudste dochter. Simône: ‘Ik kreeg de week na haar geboorte mijn ontslagbrief terwijl ik nooit aangekondigd had met ontslag te gaan. 6 weken na de geboorte moest ik weer aan het werk en ging meteen een week de nachtdienst in.’ Ze vertelt dat parttime werken in die tijd niet mogelijk was. ‘De hoofdzusters hadden niet veel begrip voor werkende moeders. Zelf waren ze meestal vrijgezel en kinderloos. Mijn man en ik zijn een geolied team geweest als het om werk en gezin ging.’

Lintje

Onlangs werd haar werk tot haar grote verrassing ‘bekroond’ met een koninklijke onderscheiding. Ze werd voorgedragen door haar man en haar manager en een kinderarts schreven een mooi getuigschrift. Over haar inzet binnen het team, steun voor patiënten en ouders en begeleiding van arts-assistenten.

‘Het lintje is echt een kroon op mijn werk. Het is als verpleegkundige lastig om jezelf goed te vinden, want het is je vak om mensen te helpen op de moeilijkste momenten in hun leven. Maar wat voor jou je vak is, is voor patiënten een enorme steun.’

Tweede leven

En dan nu, na 45 jaar, is het tijd om te stoppen. Noem het geen pensioen, want dat woord krijgt ze niet over haar lippen. Lachend: ‘In mijn hoofd ben ik nog steeds 30.’

Vervelen zal ze zich allerminst. ‘Ik fok Oosterse kortharen, fotografeer en reis graag, houd van tuinieren en koken. En met 4 kinderen is er altijd wel iemand die me nodig heeft. Mijn collega’s ga ik zeker missen; ik heb hier een tweede leven geleid. Maar nu krijg ik tijd voor mijn eigen hobby’s en daar kijk ik erg naar uit.’