Het beste van 2 werelden

‘Jij bent niet goed genoeg voor de Pabo’, werd tegen Roger van den Berg gezegd toen hij op de mavo zat. Hij luisterde naar het advies en koos voor een carrière in de zorg. Fijn voor het Sophia Kinderziekenhuis, want zij zijn al jaren een betrokken IC-kinderverpleegkundige rijker. Maar het onderwijs bleef toch kriebelen. Roger maakte zijn droom waar en werkt nu 3 dagen als IC-kinderverpleegkundige en 2 dagen als leraar voor groep 5 op een basisschool. Ondanks de demotiverende woorden uit zijn jeugd.

Alleen maar motivatie

‘Die sceptische woorden hebben me eigenlijk alleen maar gemotiveerd’, legt Roger uit. ‘Ik wilde altijd maar doorleren en doorgroeien. Misschien zelfs iets te veel. Maar dat heeft me wel gebracht waar ik nu ben.’ IC-kinderverpleegkundige en meester Roger dus. Hij loog zelfs over zijn fulltime baan in het Sophia Kinderziekenhuis om toegelaten te worden op de Pabo. ‘Met een fulltime baan ernaast zou het te zwaar zijn, dus zei ik dat ik parttime werkte.’

Perfecte combinatie

‘Het is de perfecte combinatie’, gaat Roger verder. ‘Op de IC Kinderen zie ik de meest complexe lichamelijke problematiek. Kinderen die heel erg ziek binnenkomen en intensieve zorg nodig hebben. Het is ook heel technisch met apparatuur als de ECMO. Een waanzinnige baan die door de complexiteit ook best pittig is. Daarom is de afwisseling met het onderwijs zo fijn, waar ik mijn kennis op kinderen mag overdragen. In het onderwijs focus ik me weer op de sociale ontwikkeling en leerproblematiek.’

Werken aan beter worden

Het lijken misschien verschillende werelden, maar eigenlijk hebben de twee banen veel met elkaar gemeen. ‘Ernstig zieke kinderen probeer ik met alles wat ik in me heb beter te maken. Te zorgen dat ze beetje bij beetje opknappen en uiteindelijk weer naar huis kunnen. Op school help ik kinderen groeien. Allemaal op hun eigen niveau.’

Rode draad

Kinderen beter laten worden, is dan ook de rode draad in de carrière van Roger. ‘Het is mooi dat ik veel van mijn eigenschappen voor beide functies kan inzetten. Bijvoorbeeld mijn inlevingsvermogen, maar ook het observeren, signaleren en actie ondernemen op het moment dat het echt nodig is. Voor een ziek kind is dat een kwestie van leven of dood, maar ook voor een leerling met bijvoorbeeld een nare thuissituatie of een leerachterstand is dat essentieel. Maar het belangrijkst is dat patiënten, ouders en leerlingen zich veilig bij mij voelen. Dat iedereen denkt: bij Roger ben ik in goede handen, op wat voor manier dan ook.’

Prachtige verhalen

Tegen de kinderen in zijn klas, vertelt Roger vaak over zijn werk in het ziekenhuis. ‘Ze vinden mijn verhalen prachtig. Ik vertel graag om ze alvast wat bij te brengen over het menselijk lichaam, maar ook om ze te inspireren. Hopelijk worden het over een paar jaar allemaal verpleegkundigen en dokters. Dat zou een hoop problemen in de zorg oplossen’, zegt Roger lachend.

Wereldbaan

Over de vraag of Roger zou kunnen kiezen is hij resoluut. ‘Nee, Ik zou nooit kunnen kiezen. Mijn werk is letterlijk iedere dag anders. Andere omgeving, andere categorie.’ ‘Ik zou iedereen aanraden om je dromen achterna te gaan’, sluit Roger af. ‘Ik heb nu het beste van 2 werelden, echt een wereldbaan.’