Tikkende tijdbom

Wat als je aan het ziekenhuisbed van je vader zit en je een baan op diezelfde afdeling aangeboden krijgt? Het overkwam verpleegkundige Chanel. ‘Ik heb iets moois overgehouden aan een spannende situatie.’ En dat is een leuke baan op de zorgkern Nierziekten en Vaatchirurgie. 

Stoute schoenen

‘Mijn vader lag op de zorgkern Nierziekten en Vaatchirurgie voor een aneurysma en de verpleegkundigen op de afdeling wisten dat ik verpleegkundige was. Ze waren op zoek naar nieuwe collega’s, dus ze trokken de stoute schoenen aan en boden me een baan aan. Ik vond de sfeer op de afdeling heel leuk. Voor ik het wist werkte ik op de afdeling waar mijn vader gelegen had.’

Met de vader van Chanel kwam het overigens goed. ‘Aan een spannende situatie heb ik iets moois overgehouden. Ik heb het heel erg naar mijn zin.’

Dit moet het zijn

Collega en verpleegkundige Roos kwam op een andere manier binnen. ‘Via Instagram. Ik was net klaar met mijn opleiding en klaar voor een nieuwe start. Ik wilde iets nieuws leren, iets wat ik nog niet kende. Zo kwam ik terecht bij de zorgkern Nierziekten en Vaatchirurgie. Ik weet nog dat ik gelijk dacht, dit moet het zijn!’

Gekke combinatie

Collega’s vertelden het hier al eerder, maar ook volgens Roos en Chanel is de combinatie tussen interne en chirurgische ziektebeelden wat de afdeling zo bijzonder maakt. ‘Van dialysepatiënten tot niertransplantaties en complexe vaatchirurgie. Het is stuk voor stuk interessant’, vertelt Roos.

‘Het lijkt misschien een gekke combinatie voor één afdeling, maar nierziekten kunnen direct invloed hebben op de vaten en andersom’, gaat Chanel verder. ‘Als je als nierpatiënt lang dialyseert, is de kans groot dat je vaten op een gegeven moment kapot gaan. Zo staat het allemaal met elkaar in verbinding.’

Tikkende tijdbom

Ook de patiëntencategorie heeft iets bijzonders, volgens Roos. ‘Nierpatiënten komen hier ziek binnen, ze hebben nergens puf voor. Maar na de niertransplantatie bloeien ze binnen een paar dagen op. Dat gaat zo snel. Heel bijzonder om dat mee te mogen maken.’

Datzelfde geldt voor patiënten met een aneurysma. Chanel maakte het van dichtbij mee met haar vader. Is ze juist daarom zo geïnteresseerd in de vaatchirurgie? ‘Misschien wel. Patiënten die nog geopereerd moeten worden aan hun aneurysma voelen zich een soort tikkende tijdbom. Maar na de operatie valt er een last van hun schouders. Patiënten die eerst nauwelijks konden lopen, kunnen dat nu weer zonder pijn.’

Het grote Erasmus MC

‘We zien hier ook wel de uiterste gevallen, mensen zijn echt heel ziek’, vult Roos aan. ‘Als ze in een ander ziekenhuis niet meer weten wat ze moeten doen, dan komen ze hierheen. Dat maakt me ook wel trots dat ik hier werk, het grote Erasmus MC.’

Waardevolle mening

Dat grote Erasmus MC was voor beide verpleegkundigen eigenlijk een drempel. ‘Ik dacht hier een enorme hiërarchie heerste', zegt Chanel. 'Maar dat is helemaal niet zo. Artsen en andere collega’s zijn heel toegankelijk en waarderen je mening.’

Eigen tempo

Datzelfde geldt voor het inwerken. Je hoeft niet alles in een keer te kunnen, vertelt Roos. ‘Ik vond het best veel in het begin. Maar je wordt niet zomaar in het diepe gegooid. Er wordt goed naar je geluisterd en je kunt het allemaal op je eigen tempo doen.’

Beschermengel

Het mooist aan hun werk? Dat is volgens Chanel toch de band die je opbouwt met patiënten. ‘Zeker op deze afdeling, patiënten liggen er best wel lang. Ze durven echt hun hart te luchten. Laatst was er een dame die het gevoel had dat ze geesten zag. Ik ben bij haar gaan zitten en heb haar gerust gesteld. Toen ze wegging kreeg ik een engeltje, omdat ik haar beschermengel was. Die heb ik nu altijd bij me. Het is een mooie baan.’