Als het je niks meer doet, moet je stoppen

“Eén van mijn patiënten zei ooit tegen haar vriendin: ‘Jouw relatie die uit is, is niet minder erg omdat ik hier met leukemie lig.’ Dat raakte me enorm.” Hematologieverpleegkundige Demi ziet dat haar patiënten het lastig vinden wanneer hun naasten hun zorgen achterhielden, alsof die niet meer telden vergeleken met wat zij doormaken. “Je moet jouw problemen nooit vergelijken met die van een ander. Dat leer ik dagelijks van mijn patiënten.” 

Nieuw leven en tweede verjaardag 

Demi werkt op de afdeling Hematologie van het Erasmus MC, waar mensen behandeld worden voor onder meer acute leukemie of een stamceltransplantatie ondergaan.  Vooral dit laatste vaak een bijzonder moment voor patiënten, merkt ze. “Patiënten zien zo’n transplantatie echt als een soort nieuw leven en vieren de datum soms ook jaarlijks, alsof het hun tweede verjaardag is. Ik vind het zo bijzonder om daar onderdeel van te zijn,” aldus Demi.  

Doorleren 

Naast haar werk op de kliniek, volgde Demi de oncologieopleiding en de verdiepende hematologieopleiding. “Daarin viel voor mij pas echt alles op z’n plek. Waarom geven we bepaalde kuren? Waarom krijgt de ene patiënt donorcellen en de ander zijn eigen cellen? Ik snap het ziekteproces nu zoveel beter en daardoor kan ik het ook beter uitleggen aan mijn patiënten.” 

Leven buiten de kamer 

Patiënten liggen soms weken in isolatie. Door hun verminderde afweer mogen ze de kamer niet af, zelfs niet voor een korte wandeling op de gang. "Dan ben ik vaak het eerste gezicht dat ze 's ochtends zien. Juist omdat de zorg hier zo intens is, probeer ik het ook menselijk te houden. Ik houd ervan om het ook over buiten te hebben: voetbal, muziek of toekomstplannen. Vooral bij jongere patiënten zie je hoe belangrijk het is om ze in het nu te houden.” 

Oog voor een ander 

Het patiëntcontact is wat het werk voor Demi bijzonder maakt. Ze herinnert zich één van haar patiënten. “Hij was zó ziek, maar wilde nog alles zelf doen. Ik dacht nog: waar haalt hij de energie vandaan. Vanwege een gescheurde enkelband stapte ik op een dag een beetje mank zijn kamer binnen. Het eerste wat hij zei was: ‘Wat is er met jou gebeurd?’ Dat typeert de patiënten hier: ondanks alles houden ze oog voor de ander.” 

Samenwerken met specialismes 

Als grootste hematologische centrum van Nederland ziet het Erasmus MC een breed scala aan ziektebeelden. “We zien hier alles wat met het bloed te maken heeft. Van acute leukemie tot (non-)hodgkin, en van stollingsproblematiek tot stamceltransplantaties. Je leert breed kijken. We hebben een fijne samenwerking met de artsen, die ook echt van mijn klinische blik uitgaan omdat ik de patiënt het beste ken. Zo kunnen we optijd problemen signaleren en daarin collega's van bijvoorbeeld fysiotherapie of diëtiek inschakelen.” 

Meejuichen en meeleven 

Als verpleegkundige sluit Demi regelmatig aan bij de gesprekken tussen arts en patiënt. “De ene keer is dat goed nieuws en juich ik net zo hard met mijn patiënt mee. De andere keer is dat slecht nieuws en ben ik er om aan te voelen wat de patiënt nodig heeft, om dingen toe te lichten of later nog eens rustig door te spreken. Ik ben verpleegkundige, maar voel mij op deze manier ook een vertrouwenspersoon richting mijn patiënten.”  

Steun bij heftige situaties 

Het werk kan zwaar zijn volgens Demi, ook mentaal. “Heftige situaties bespreken we in het psychosociaal overleg met maatschappelijk werk, een psycholoog en psychiater. De onderlinge steun en openheid die er heerst, is voor mij de belangrijkste reden om hier te werken. ‘Als het werk je niks meer doet, moet je stoppen,’ grappen we wel eens tegen elkaar. Maar met de fijne, hechte sfeer in dit team zie ik mijzelf hier echt nog wel even zitten.” 

Ook aan de slag als hematologieverpleegkundige?

Bekijk vacature