Hier doe ik het voor

Sinds een jaar werkt Hanna als verpleegkundige op de afdeling Neurochirurgie. “Toen ik voor het eerst in het Erasmus MC door de Passage liep, omringd door artsen, verpleegkundigen en patiënten en wist ik het meteen: op een dag ga ik hier werken!” 

Van droom naar werkelijkheid

En twee jaar later werd die droom al werkelijkheid. “Tijdens mijn opleiding Verpleegkunde liep ik stage op de afdeling Neurochirurgie. Toen ik na mijn stage kon blijven, hoefde ik niet lang na te denken. Ik kende de collega’s, de patiënten en de ziektebeelden al een beetje. Het voelde goed en het was fijn dat ik hier kon doorgroeien.”

Complex en afwisselend

De diversiteit van het werk maakt dat Hanna elke dag met plezier naar haar werk gaat. “Op de Neurochirurgie is geen dag hetzelfde,” zegt ze. “De hersenen zijn zo complex. Soms ligt iemand hier maar kort, soms wekenlang. Dan leer je elkaar beter kennen, en bouw je echt een band op. Ik vind het heerlijk om even een praatje te maken,” vertelt ze met een glimlach. “Dan kun je veel persoonlijkere zorg bieden.” 

Hoge doorstroming, waardevolle lessen

“De doorstroming van patiënten is hoog,” vertelt Hanna. “Soms wil je iemand meer tijd en aandacht geven, maar dat lukt niet altijd. Eerst wilde ik alles oplossen voor de patiënt. Nu weet ik dat het niet altijd om oplossingen gaat, maar om luisteren. Soms heeft iemand vooral behoefte aan een gesprek, aan even écht gezien worden.”

Zware momenten horen erbij

Ook krijgt Hanna te maken met emotionele situaties. “Een reanimatie of een patiënt van mijn eigen leeftijd die door een ongeluk een dwarslaesie oploopt, dat raakt me,” vertelt ze. “Het laat me beseffen dat gezondheid en geluk niet vanzelfsprekend zijn. Het kan in één seconde veranderen.” Toch haalt ze er ook iets positiefs uit. “Het maakt me dankbaar voor wat ik heb. En het herinnert me eraan om te genieten van de kleine dingen.”

Het moment dat alles veranderde

Toch zijn de heftige situaties de reden waarom Hanna verpleegkundige is op deze afdeling. “Mijn eerste reanimatiesetting vergeet ik nooit meer," vertelt ze. "Er kwamen mensen van allerlei disciplines samen, en iedereen werkte zo goed samen,” vertelt ze. “Ondanks de heftigheid vond ik het indrukwekkend. Dat was echt het moment dat ik dacht: ‘hier doe ik het voor.’ Hoewel ik toen zelf nog weinig kon bijdragen, was het een bepalend moment. Het motiveerde me enorm om verder te groeien in dit vak.”

Trots en dankbaar

Op de vraag waar ze het meest trots op is antwoordt ze resoluut: “Dat ik dit vak mag uitoefenen. Dat ik elke dag mensen mag helpen, mijn liefde mag delen met patiënten en iets kan betekenen. Dat voelt bijzonder. Ik ben echt trots dat ik verpleegkundige ben, en dankbaar dat ik iets doe wat ik zo leuk vind.”

Een nieuwe stap: de neurospecialisatie

Hanna kijkt uit naar haar volgende uitdaging: de neurospecialisatie. “Deze opleiding richt zich op de zorg voor patiënten met neurologische aandoeningen. Dit varieert van acuut tot chronisch, en van revalidatiefase tot palliatieve of terminale zorg. Het wordt intensief, maar ik heb er echt zin in. Ik weet dat het me verder gaat brengen.”

“Kom vooral een dagje meelopen”

Voor wie overweegt om op de Neurochirurgie te komen werken, heeft Hanna een duidelijke boodschap. “Kom gewoon eens een dagje meelopen, dan merk je vanzelf of het bij je past. Het is een uitdagende en complexe afdeling, maar ook super leerzaam. Je kunt hier alles vragen aan collega’s en artsen. En het is ook nog eens een hele gezellige afdeling.”

Word jij de nieuwe collega van Hanna? 

Bekijk de vacatures