Van studie naar de praktijk

Dat je als researchverpleegkundige alleen maar achter de computer zit en geen patiëntencontact hebt, is volgens Astrid en Dorine de grootste misvatting van hun vak. ‘We hebben juist een hele mooie band met onze patiënten.’

Researchverpleegkundige Astrid heeft met haar 25 jaar in het Erasmus MC al veel afdelingen en specialismen gezien. ‘Ik ben heel honkvast kun je wel zeggen. Je hebt zoveel mogelijkheden hier.’ Na vele mooie jaren bij o.a. de vaatchirurgie, kinderchirurgie en kinderurologie, kwam ze terecht bij de research. ‘Ik kreeg direct de mogelijkheid om de opleiding tot researchverpleegkundige te doen.’ Daar leerde ze collega Dorine kennen.

Na jaren in de verpleging met onregelmatige diensten was ik toe aan een baan met meer structuur, dus een baan als researchverpleegkundige was voor mij perfect', vertelt Dorine. 

Schakel

Als researchverpleegkundige ben jij de schakel tussen de studie en de afdelingen, vertelt Astrid. ‘Jij maakt de vertaling van de studie naar de praktijk. Hoe includeer je patiënten, hoe zorg je dat je de juiste data verzameld, hoe houdt je je aan de juiste wet- en regelgeving? En natuurlijk hoe begeleid je kind en ouders tijdens zo’n studie?’

‘Voor zowel patiënt als ouders zijn studiebehandelingen best intensieve trajecten’, vult Dorine aan. ‘Er is nog een hoop onzeker, je moet vaak naar het ziekenhuis. Daar moet je bovenop zitten en op de juiste manier begeleiden.’

Veilig en vertrouwd

Het belangrijkst is dat patiënten zich veilig en vertrouwd voelen, vertelt Dorine. ‘Ze mogen altijd aangeven als er iets is, maar ook als ze willen stoppen. Dat kan elk moment. Dat maken we altijd heel duidelijk. Ze kunnen altijd bij ons terecht. Die band die we hebben met patiënten en ouders is heel bijzonder.’

Intensieve studie

Elke studie is weer anders, vertelt Astrid. ‘Zo ben ik bijvoorbeeld bezig met een studie waarbij we kijken of de allergie provocatietest vervangen kan worden door een bloedtest.’ Bij een provocatietest wordt beetje bij beetje allergeen toegediend waarvoor het kind allergisch is, om te testen bij hoeveel blootstelling een reactie ontstaat. ‘Best intensief, want daar moet je twee dagen voor in het ziekenhuis zijn. Bovendien is het niet altijd prettig. Kinderen zitten soms om 08.30 uur al aan de garnalen. Je kan je voorstellen dat dat niet fijn is. Daarom onderzoeken we of de bloedtest zo’n provocatietest kan vervangen. Dan zou één buisje bloed genoeg zijn.’

Zeldzame ziekten

Dorine vertelt over een studie waarbij maar één kindje geïncludeerd is. ‘Dat gebeurt hier best vaak, want we zien in het Sophia Kinderziekenhuis natuurlijk kinderen met zeldzame ziektebeelden. Dit onderzoek is een fase 1 & 2 onderzoek, waarbij een nieuw medicijn testen bij een kindje met een ernstige metabole stofwisselingziekte.’

Internationale werktrip

Het mooist aan hun werk is volgens Astrid en Dorine het meewerken aan de zorg van de toekomst. ‘We werken mee aan de behandelingen van morgen. We kunnen echt het verschil maken voor patiënten die weinig andere opties meer hebben. Dat is voor ons echt het mooist.’

‘En een mooie bijkomstigheid dat onze naam bij gepubliceerde onderzoeken in vakbladen staat. Daar zijn we natuurlijk trots op’, zegt Astrid.

‘Vergeet ook niet dat we voor internationale studies ook regelmatig leuke werktripjes mogen doen’, vult Dorine aan. ‘Laatst was ik nog in London, daarvoor in Amerika. We mogen zeker niet klagen’, sluit Dorine enthousiast af.