“Zuster MiauwMiauw”

Al vroeg in haar opleiding Verpleegkunde wist Shoannis één ding zeker: ze wilde haar vierdejaars stage op de afdeling Neurologie van het Erasmus MC lopen. “De Neurologie is heel leerzaam, en het geeft een goede basis: van verpleegtechnische handelingen tot het omgaan met patiënten in heel verschillende situaties,” zegt ze met een glimlach. 

De droom die werkelijkheid werd

Shoannis werkte jarenlang doelgericht naar haar plek op de Neurologie  toe.
“Ik heb hard gewerkt door goede cijfers te halen,” vertelt ze.  Tijdens het jaarlijkse Rondje Erasmus MC kwam ze in contact met de afdeling Neurologie. “Na mijn stage ben eigenlijk nooit meer weggegaan,” zegt ze trots.

Van stagiair tot stroke verpleegkundige

Shoannis bleef hangen en groeide door. “Ik werd ingewerkt op de stroke-unit, hier liggen patiënten met herseninfarcten en ben toen begonnen aan de stroke-opleiding,” zegt ze. “Sommige patiënten komen vaker terug, of liggen er lang. Je bouwt echt een band met ze op. Met sommige patiënten heb je zelfs inside jokes.” Wat haar het meest boeit? “De hersenen zijn zó interessant. We weten er al veel van, maar er is ook nog zoveel wat we niet weten.”

Een leerzame en warme plek

Volgens Shoannis geeft de Neurologie een  een goede basis. "Van verpleegtechnische handelingen tot het omgaan met patiënten in heel verschillende situaties. Dat kan gaan van een dementerende vrouw tot iemand die al jaren ziek is door bijvoorbeeld Parkinson of Multiple Sclerose. En dan zie je ook hoe families daarmee omgaan. Daar leer je zo veel van.”

Lichtpuntjes in moeilijke tijden

De mooiste momenten in haar werk zijn vaak de kleinste. “Als patiënten me een bijnaam geven, dat vind ik geweldig,” lacht ze. “Een keer had ik een liedje in mijn hoofd met ‘miauw miauw’ erin, en ik zong dat de hele tijd. Toen noemde een patiënt me ‘Zuster MiauwMiauw’. We hebben zó gelachen.” 

Ook de dankbaarheid van patiënten raakt haar. “Als ik een kaartje krijg met de woorden dat ik het lichtpuntje was in een moeilijke tijd… ja, dat doet echt wat met me. Die kaartjes bewaar ik allemaal.”

Snel schakelen tussen emoties

De grootste uitdaging voor Shoannis, is het emotionele schakelen. “De ene patiënt krijgt goed nieuws, de ander slecht, en weer een ander is verward. Dat vraagt elke keer een andere aanpak,” legt ze uit. “Dat constante omschakelen kost energie. Daar moet ik soms best even van bijkomen.”

Een moment om nooit te vergeten

Eén patiënt is Shoannis altijd bijgebleven. “Zijn vrouw vertelde dat hij zich altijd sterk hield voor het gezin en weinig hulp vroeg,” herinnert ze zich. “Toen dacht ik: we moeten dit bespreekbaar maken,” vertelt Shoannis. “Als patiënten niet eerlijk zijn over hoe het écht gaat, kunnen we ook niet goed helpen. Ik ben met hem gaan praten en zei dat kwetsbaarheid tonen ook mag. Dat het heel normaal is om je over te geven aan de situatie. Toen brak hij.”

Ze wordt even stil. “We gaven elkaar een knuffel en hij zei: ‘Dankjewel, Shoannis, je hebt helemaal gelijk.’ Dat vergeet ik nooit meer. Voor mij hoort dat ook bij mijn werk: aanvoelen wanneer er iets speelt, en durven door te vragen. Juist dan kun je echt verschil maken.”

Een boodschap voor nieuwe collega’s

Aan toekomstige neuroverpleegkundigen heeft ze een duidelijke boodschap.
“Verdiep je in de ziektebeelden en de patiënten, bereid je goed voor, en besef dat het soms pittig kan zijn. Bij ons kun je ook EPA’s (entrustable professional activities) volgen, om je kennis te verbreden en verdiepen. Er is altijd ruimte om te groeien. En als je dit specialisme leuk vindt, dan krijg je er zóveel moois voor terug.”
 

Ook aan de slag als neuroverpleegkundige?

Bekijk de vacatures!