Lia Kroon (24) is sinds afgelopen juli officieel gediplomeerd IC verpleegkundige. Ze wist dat de weg naar haar specialisatie pittig zou worden, maar de opleiding had flink wat onverwachte uitdagingen voor haar in petto. Ze vertelt er meer over.

Sophia of IC

Met kinderen óf op de IC werken, dat waren de twee mogelijkheden voor verpleegkundige Lia. Ze begon met de eerste optie, werken in het Sophia Kinderziekenhuis. “Ik kreeg de mogelijkheid om zonder kinderaantekening te werken op een kinderafdeling. Zo kon ik een beetje proeven van sfeer en gelijk kijken of ik me hier verder in wilde specialiseren. Maar ik kwam erachter dat ik niet echt een geboren kinderzuster was. Volwassenzorg trok me toch meer.”

Nee heb je...

Dus bleef de volgende stap naar de Intensive Care kriebelen, vertelt Lia. “Ik was nog best jong om te beginnen aan de IC-opleiding, maar ik dacht: ‘nee heb je, ja kun je krijgen’." Lia solliciteerde naar een opleidingsplaats. “Dat was best een pittige procedure, want er waren wat twijfels of ik het emotioneel wel aan zou kunnen. Ik ben heel blij dat ik de kans uiteindelijk heb gekregen.”

Goede opbouw

Lia startte met een voorwerkperiode. “Je maakt in die periode goed kennis met de IC. Past dit bij mij, kan ik het aan? Vervolgens loop je drie stages. Twee stages op de algemene IC en één op de IC Hartbewaking.”

Je wordt niet gelijk in het diepe gegooid, vertelt Lia. “Stages worden opgebouwd in complexiteit. Je start met de minst complexe ziektebeelden (categorie A) en ontwikkelt je steeds verder naar de complexere situaties (categorie D). In die laatste categorie zijn bijvoorbeeld meerdere organen vitaal bedreigd. Die opbouw is fijn.”

Veel impact

Zoals haar van te voren was verteld, heeft het werken op de IC veel impact. Maar volgens Lia is goede begeleiding daarin het belangrijkst. “Ja, het is heftig. Ik heb in twee jaar tijd dingen gezien die ik in mijn hele leven nog nooit had meegemaakt. Maar de begeleiding is hier heel goed. Je wordt overal in meegenomen en alles gaat op jouw tempo.”

Steentje bijdragen

Zo werd er tijdens haar stage op de IC Hartbewaking op de kamer een thoracotomie uitgevoerd. “Dan wordt er tijdens een reanimatie acuut besloten om de borst open te maken en direct in de borstkas te reanimeren. Dat was een bizarre situatie waar binnen no-time een heel OK team, allerlei artsen en verpleegkundigen werden opgeroepen. We stonden denk ik wel met 20 man in die kamer om de patiënt weer stabiel te krijgen. Uiteindelijk is het gelukt. Daarna daalt de adrenaline en komt het besef wat je net hebt meegemaakt. Bizar, maar ook wel heel bijzonder om je steentje in zo’n situatie te kunnen bijdragen.”

Leerzame tijd

En dan hebben we het nog niet gehad over haar laatste stage. Onverwachts, maar heel erg leerzaam: de COVID IC. “Dat was een pittige laatste stage. Zoveel nieuwe indrukken en toch ook de onzekerheid. We wisten nog heel weinig, maar we stonden er met elkaar. En nu weer, we doen weer wat nodig is. Hoe heftig het ook is, het is wel bijzonder om hier onderdeel van te zijn.”

Eigen parfum

Naast alle complexe casussen en verpleegtechnische uitdagingen, is volgens Lia de emotionele begeleiding ontzettend belangrijk op de IC: "Zeker nu er maar beperkt bezoek mag komen. Dat is heftig voor patiënten en hun naasten. Je probeert dan toch het verschil te maken door net even iets extra’s te betekenen. Bijvoorbeeld een eigen parfum op doen, zodat de patiënt ondanks alle toeters en bellen toch nog gewoon dezelfde persoon is. Ook dat vind ik belangrijk in mijn werk.”

Betrokken collega

De IC is een betrokken en ambitieuze collega rijker. “Er is hier zoveel te leren. Ik blijf het zeggen, maar geen dag is hier hetzelfde. Of er nu een groot trauma binnenkomt of een patiënt die net een nieuwe lever gekregen heeft. Je weet nooit wat je die dag te wachten staat. Ik zit hier helemaal op m’n plek.”