Van 1 kilo naar 100 kilo

Het contrast kan bijna niet groter: van prematuren van nog geen 1 kilo tot ernstig zieke patiënten over de 100 kilo. IC verpleegkundige Dieke besloot na 12 jaar haar werk op de IC Neonatologie te combineren met de IC Volwassenen. “Ik krijg alle ruimte om mezelf verder te ontwikkelen.” 

Dat Dieke de stap zette naar de IC Volwassenen is een positief gevolg van de Coronapandemie. Ze ging aan de slag als buddy op de IC en ontdekte de charme van de twee totaal verschillende patiëntencategorieën. “Het gaf me de verdieping waar ik naar op zoek was. Ook in de acute zorg, maar totaal verschillend.” 

Alles is anders

Een paar jaar later zette Dieke de stap richting de IC Volwassenen en startte met de  opleiding. “Alles is anders. Niet alleen het formaat van de patiënten, maar ook het materiaal en andere benodigdheden. Ik vond die grote lijven best spannend toen ik net begon. Terwijl anderen prematuren van 600 gram misschien juist een eng idee zouden vinden.”  

Kleinere marge

“Op de IC Neonatologie is de marge veel kleiner”, gaat Dieke verder. “Deze patiëntencategorie is veel gevoeliger voor veranderingen, toedieningen, afnames en handelingen. Bij een volwassen patiënt merk je dit minder snel. Zo wordt er bij volwassenen elke dag meerdere keren per dag grote hoeveelheden bloed afgenomen om labwaarden te checken. Maar bij de prematuren wegen we elke 0,5 milliliter af of het écht nodig is. 

Andere problematiek

Ook de problematiek is op beide IC’s totaal verschillend, vertelt Dieke. “Bij een prematuur is het probleem dat bijna alle organen onder ontwikkeld zijn wanneer ze te vroeg geboren worden. Onze taak is om te zorgen dat de prematuur zich verder kan ontwikkelen door de orgaanfuncties zo goed mogelijk te ondersteunen en over te nemen waar nodig.”  

“Op de IC Volwassenen is iemand ernstig ziek omdat bijvoorbeeld het hart niet meer goed functioneert. Wat ook weer een uitwerking heeft op andere organen. Of iemand heeft een ernstig trauma opgelopen door een ongeval. Hier zijn we meer bezig met het behandelen van de ziekte of het opgelopen trauma en moeten we daarnaast vitale functies ondersteunen of overnemen om te zorgen dat de patiënt beter wordt.”  

Hollen of stilstaan

Een wereld van verschil dus. Maar de grote overeenkomst is de acute kant van het werk. Een bewuste keuze van Dieke. “Het is altijd hollen of stilstaan. Een situatie kan ineens veranderen. Je moet altijd paraat staan om bij een omslag direct te kunnen handelen. Dat geeft mij energie in mijn werk.”  

Maar ook het technische gedeelte van het werk vindt Dieke op beide IC’s. “Denk aan een dialysemachine of Intra-Aortale Ballon Pomp (IABP). Heel interessant complexe apparatuur te begrijpen, te monitoren en bij te sturen waar nodig. De combinatie tussen zorg en techniek maakt het werk voor mij extra boeiend.”  

Transport team

Hoewel Dieke het erg naar haar zin heeft op de IC Volwassenen, is ze blij dat ze haar werk hier straks mag combineren met de IC Neonatologie. “Ik mis de afdeling en het werk.”  

Dieke vertelt over de transport werkgroep. “Wanneer een pasgeborene academische zorg nodig heeft, ga je samen met de arts op pad naar een perifeer ziekenhuis in de regio om de prematuur of zieke pasgeborene te stabiliseren en te vervoeren naar het Sophia Kinderziekenhuis. Weer een stuk acute zorg, maar buiten de comfort zone van je eigen afdeling. Een hele leuke toevoeging.”    

Gewoon doen

Dieke gaat straks dus aan de slag op twee afdelingen: “Ik krijg alle vrijheid om het in te delen zoals ik zelf wil. Het schakelen tussen beide afdelingen zal vast wennen zijn, maar ik kan mezelf straks blijven prikkelen en uitdagen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik mijn weg hierin ga vinden.”  

Haar advies voor toekomstig collega’s die twijfelen over zo’n combinatie? “Gewoon doen! Je hebt niets te verliezen. Extra kennis en kunde kan je alleen maar verrijken. Ik heb straks het beste van twee werelden.”  

Ook aan de slag als IC verpleegkundige in het Erasmus MC?  

Ontdek jouw mogelijkheden